Śmierć Bolesława Chrobrego w 1025 roku była końcem panowania jednego z najwybitniejszych władców wczesnopiastowskiej Polski. Zmarł kilka miesięcy po swojej koronacji na króla, która symbolicznie zwieńczyła jego polityczne i militarne osiągnięcia. Za życia Bolesław znacznie rozszerzył terytorium państwa, umacniając jego pozycję w Europie Środkowo-Wschodniej, i wprowadził Polskę do grona niezależnych królestw chrześcijańskich.

Śmierć władcy pozostawiła państwo w chwili jego największej potęgi, ale także w sytuacji politycznego napięcia. Następcą Bolesława został jego syn, Mieszko II Lambert, który odziedziczył zarówno rozległe terytorium, jak i wyzwania związane z jego utrzymaniem. Zgon Bolesława zapoczątkował okres osłabienia władzy centralnej oraz konfliktów wewnętrznych i zewnętrznych.

Bolesław Chrobry pozostaje w pamięci jako władca, który zbudował fundamenty potęgi Polski i wyznaczył drogę do jej dalszego rozwoju jako państwa niezależnego i silnego. Jego śmierć była końcem epoki budowania potęgi Piastów i początkiem trudnego okresu w historii Polski.