Zbuntowany możnowładca. Bunt polskich możnowładców w X–XI wieku przeciw christianizacji kraju wynikał z oporu wobec zmian społecznych, politycznych i kulturowych, jakie narzucało wprowadzenie chrześcijaństwa. Chrystianizacja wiązała się nie tylko z przyjęciem nowej religii, ale także z restrukturyzacją władzy, która podporządkowywała elity świeckie rosnącej potędze Kościoła i centralnej władzy księcia. Proces ten ograniczał tradycyjne prawa możnych, takie jak samodzielność w zarządzaniu lokalnymi społecznościami czy praktykowanie starych, pogańskich obrzędów, które były fundamentem ich autorytetu.

Możnowładcy buntowali się przede wszystkim poprzez odrzucenie nowych zasad chrześcijańskiego życia oraz próbę przywrócenia dawnych wierzeń. Często wspierali lub organizowali tzw. reakcje pogańskie, które obejmowały niszczenie kościołów, zabijanie duchownych oraz powrót do pogańskich rytuałów. Takie wydarzenia miały miejsce zwłaszcza po śmierci Mieszka II w 1034 roku, gdy w kraju doszło do anarchii i buntu przeciwko władzy centralnej.

Jednym z najbardziej znanych przykładów oporu była reakcja pogańska z lat 30. XI wieku, która objęła masowe powroty do dawnych wierzeń, burzenie struktur kościelnych oraz zaburzenia władzy państwowej. Możni, którzy stracili swoje dawne przywileje i władzę, wspierali ludność niezadowoloną z chrystianizacji, co doprowadziło do znacznego osłabienia państwa Piastów w tym okresie. Władcy musieli podejmować zdecydowane działania, aby przywrócić chrześcijaństwo i jedność polityczną kraju, co ostatecznie udało się Kazimierzowi Odnowicielowi.