Kasztelan w czasach Polski Piastów był urzędnikiem zarządzającym grodem i jego najbliższą okolicą, pełniąc jednocześnie funkcje administracyjne, wojskowe i sądownicze. Był przedstawicielem księcia, odpowiadającym za utrzymanie porządku, pobór danin oraz obronę terytorium podległego grodowi. Kasztelan dowodził miejscową drużyną wojskową, mobilizował ludność na wypadek zagrożenia oraz organizował pospolite ruszenie.

Jego jurysdykcja obejmowała sprawy sądowe, w których rozstrzygał konflikty i egzekwował prawo książęce. Był także odpowiedzialny za funkcjonowanie grodu jako ośrodka administracyjnego i gospodarczego, w tym nadzorował magazyny żywności i skarb. Kasztelanowie rekrutowali się najczęściej z rycerstwa lub lokalnej elity, ciesząc się dużym autorytetem.

Stanowisko kasztelana było kluczowe w strukturze wczesnopiastowskiego państwa, pomagając utrzymać kontrolę nad rozległym terytorium i zapewniając skuteczne rządy lokalne w imieniu monarchy. Z czasem jego znaczenie zmalało, zwłaszcza po wprowadzeniu podziału administracyjnego na województwa.