Lekka piechota, zwana tarczownikami, była podstawową formacją wojskową w czasach Polski Piastów, stanowiącą uzupełnienie ciężkozbrojnych pancernych. Tarczownicy rekrutowali się głównie z wolnych chłopów, drobnych osadników oraz członków pospolitego ruszenia, którzy nie posiadali środków na drogie uzbrojenie ochronne. Ich nazwa pochodzi od charakterystycznych tarcz, które stanowiły główny element ich wyposażenia obronnego.

Wyposażenie tarczowników było stosunkowo proste i składało się z lekkiej tarczy, włóczni, toporów, maczug lub prostszych mieczy, a czasem łuków. Ubrani byli w skórzane kaftany lub tuniki, które zapewniały minimalną ochronę. Ich zadaniem było wspieranie ciężkozbrojnych wojowników, prowadzenie działań zwiadowczych oraz osłona flanek i tylnej części armii.

Ze względu na swą mobilność i liczebność tarczownicy odgrywali istotną rolę w bitwach oraz oblężeniach. Stanowili także główną siłę obronną grodów i osad. Chociaż mniej wyszkoleni i gorzej uzbrojeni od pancernych, byli kluczowym elementem wczesnopiastowskiej strategii wojskowej, w której liczba i elastyczność często decydowały o sukcesie militarnym.