Ciężkozbrojni pancerni żołnierze w czasach Polski Piastów byli elitarnymi wojownikami, odgrywającymi kluczową rolę w armii wczesnopiastowskiej. Należeli do drużyny książęcej, czyli stałej, zawodowej formacji wojskowej, której celem była ochrona władcy i prowadzenie kampanii wojennych. Pancerni wyróżniali się swoim uzbrojeniem – nosili kolczugi lub zbroje lamelkowe, hełmy, tarcze oraz walczyli przy użyciu mieczy, włóczni i toporów. Ich wyposażenie i konie bojowe czyniły ich skutecznymi w walce wręcz oraz w szarżach kawaleryjskich. Pancerni rekrutowali się głównie z wolnej ludności, możnych oraz wojowników drużyny książęcej, którzy mieli odpowiednie zasoby, by utrzymać kosztowne uzbrojenie. Byli filarem wczesnośredniowiecznej strategii wojskowej, a ich obecność na polach bitew wzmacniała siłę i prestiż władców, takich jak Mieszko I i Bolesław Chrobry. W miarę rozwoju polskiej państwowości i zmieniających się strategii wojskowych ich znaczenie stopniowo malało, ustępując miejsca innym formacjom.