Mieszko II Lambert (990–1034) był królem Polski w latach 1025–1031 i synem Bolesława Chrobrego oraz Emnildy. Jego panowanie przypadło na czas trudnych wyzwań, w tym wewnętrznych buntów i najazdów zewnętrznych. W 1025 roku został koronowany na króla Polski, ale już w 1031 roku stracił tron w wyniku najazdów niemiecko-ruskich i zdrady brata Bezpryma. Był człowiekiem wykształconym, znającym łacinę i języki obce, co czyniło go jednym z najbardziej wykształconych władców epoki. Po odzyskaniu władzy w 1032 roku rządził jako książę, ale jego państwo było osłabione i podzielone. Zmarł w 1034 roku, a po jego śmierci Polska pogrążyła się w chaosie i kryzysie, zwanym reakcją pogańską. Mieszko II był władcą tragicznie uwikłanym w wewnętrzne konflikty i zewnętrzne naciski, które osłabiły młode państwo polskie.