Margrabie niemieccy w czasach Polski Piastów byli wysokimi urzędnikami Cesarstwa Świętego Rzymskiego, zarządzającymi marchiami – regionami przygranicznymi o strategicznym znaczeniu. Ich zadaniem było obrona granic cesarstwa, organizacja wypraw wojennych i ekspansja terytorialna, szczególnie na ziemie słowiańskie. Marchie, takie jak Marchia Miśnieńska czy Marchia Łużycka, graniczyły z terenami należącymi do Polski, co prowadziło do licznych konfliktów.

Margrabie najeżdżali ziemie polskie, organizując wyprawy zbrojne, grabieże i oblężenia grodów. Działania te często były częścią szerszej polityki cesarzy, zmierzającej do podporządkowania Polski wpływom niemieckim. Najbardziej znanym konfliktem był najazd margrabiego Hodona w 972 roku, zakończony klęską w bitwie pod Cedynią. Ataki margrabiów miały na celu zarówno osłabienie Piastów, jak i zdobycie łupów oraz kontrolę nad ważnymi szlakami handlowymi. Konflikty te wpłynęły na napięte relacje między Polską a Cesarstwem w X i XI wieku.