Wojny polsko-niemieckie w latach 1002–1018 były serią konfliktów zbrojnych między Bolesławem Chrobrym a cesarstwem niemieckim, rządzonym przez Henryka II. Spory wybuchły po śmierci cesarza Ottona III, kiedy Henryk II zmienił politykę wobec Polski, dążąc do ograniczenia jej rosnących wpływów w Europie Środkowej. Walki toczyły się o kontrolę nad Łużycami, Milskiem, Miśnią i Czechami, a także o niezależność polityczną Polski.

Wojny charakteryzowały się zarówno oblężeniami grodów, jak i walkami w otwartym polu. Bolesław odniósł kilka sukcesów, zajmując m.in. Łużyce i Milsko, jednak konflikt zakończył się kompromisem. Na mocy pokoju w Budziszynie w 1018 roku Polska zachowała Łużyce i Milsko jako lenno, co było dużym osiągnięciem dyplomatycznym Chrobrego.

Wojny te umocniły pozycję Polski jako niezależnego państwa w regionie i były jednym z etapów przygotowań do koronacji Bolesława Chrobrego na króla w 1025 roku. Konflikt z Niemcami pokazał siłę polskiego państwa oraz zdolność do obrony swojej suwerenności wobec potężnego sąsiada.