Lekka konnica Rusi Kijowskiej w X–XI wieku była jedną z podstawowych formacji wojskowych, cenioną za swoją mobilność i szybkość działania. Składała się głównie z wolnych wojowników, którzy byli uzbrojeni w łuki, włócznie, topory oraz lekkie tarcze. Jej członkowie nosili jedynie minimalne opancerzenie, co pozwalało im na szybkie przemieszczanie się i prowadzenie dynamicznych działań bojowych.

Lekka konnica Rusi Kijowskiej była szczególnie skuteczna w prowadzeniu rajdów, walki na otwartym terenie oraz osłanianiu cięższych formacji. Jej taktyka często opierała się na szybkich atakach, pozorowanych odwrotach i zasadzce, co było inspirowane tradycjami stepowymi, wynikającymi z kontaktów z koczowniczymi ludami. Formacja ta była wykorzystywana zarówno w kampaniach ofensywnych, jak i obronnych, odgrywając kluczową rolę w utrzymaniu dominacji Rusi Kijowskiej w regionie.