Piechota niemiecka w X–XI wieku była podstawową formacją uzupełniającą ciężkozbrojną jazdę w armiach Cesarstwa Świętego Rzymskiego. Składała się głównie z mniej zamożnych wojowników, chłopów-ochotników, pospolitego ruszenia oraz najemników. Wyposażenie piechoty było skromniejsze w porównaniu do jazdy – najczęściej obejmowało włócznie, topory, łuki lub kusze, tarcze oraz proste hełmy i skórzane kaftany.

Piechota pełniła różnorodne funkcje na polu bitwy, w tym zabezpieczanie flanek jazdy, utrzymywanie pozycji obronnych oraz wsparcie podczas oblężeń. Choć słabiej opancerzona i mniej mobilna, była liczniejsza i bardziej dostępna niż jazda, co czyniło ją kluczowym elementem sił wojskowych. W konfliktach z Polską Piastów piechota niemiecka odgrywała istotną rolę, zwłaszcza w długotrwałych kampaniach i oblężeniach, gdzie jej wytrzymałość i wsparcie logistyczne były nieocenione.