Ciężkozbrojna jazda niemiecka w X–XI wieku była elitarną formacją wojskową, odgrywającą kluczową rolę w armii Cesarstwa Świętego Rzymskiego. Składała się głównie z rycerstwa, czyli wojowników należących do arystokracji, którzy walczyli konno i byli wyposażeni w najlepsze dostępne uzbrojenie. Nosili kolczugi, hełmy, tarcze oraz używali długich włóczni, mieczy i toporów, co czyniło ich skutecznymi w bezpośrednich starciach.

Jazda ta była szczególnie efektywna w szarżach, które mogły przełamywać linie przeciwnika i siać chaos w jego szeregach. Wyróżniała się również zdyscyplinowaniem i wysokim poziomem wyszkolenia. Była wykorzystywana w kampaniach cesarzy i margrabiów, zarówno do obrony granic, jak i prowadzenia ekspansji, w tym przeciwko Polsce Piastów. Ciężkozbrojna jazda niemiecka miała znaczącą przewagę technologiczną i organizacyjną, ale jej ograniczona liczebność i wysoki koszt utrzymania sprawiały, że była zależna od wsparcia piechoty i sojuszników.